Pokój z oknem na demokrację

Ostatnie osiem lat spędziłem w pokoju z oknem na demokrację. Każdego dnia, a było ich prawie 3 tysiące, miałem widok coraz bardziej zaciągnięty chmurami autokracji. Chmury gęstniały z każdym dniem, tygodniem, rokiem. Aż tu nagle, dokładnie w połowie października, przez te chmury, słoneczko demokracji zaczęło wyglądać. Wróciła nadzieja, energia, radość. Wróciła chęć do życia. Wróciła chęć do pracy, zniknęła chęć do demonstrowania.

Patrząc tak,  przez to moje, upaprane autokracją okno, czasem cykałem zdjęcia. Nacykałem ich tysiące. Na tych zdjęciach ludzie – piękni, radośni, uśmiechnięci i pełni nadziei, że wszystko się odwróci, że będzie jak przedtem.

Ludzie na tych zdjęciach, to przecież Wy – zwykli, pracowici, kochający demokrację ludzie. To także Wy, którzy tak wiele zrobiliście dla Waszych i naszych dzieci. Dziękuję Wam.